19. Kiedy biskupi są nieomylni?

Biskupi są nieomylni w dwóch przypadkach. Po pierwsze, kiedy na soborze powszechnym podległym papieżowi ogłaszają jakąś prawdę wiary. Wszystkie wcześniejsze sobory ekumeniczne dokonywały nieomylnych rozstrzygnięć. Ważne jest przy tym, że papież uznaje te rozstrzygnięcia, chociaż jego osobista obecność na soborze nie jest konieczna. Gdyby papież jakiejś decyzji soboru nie uznał, to nie obowiązywałaby ona jako nieomylna.

Po drugie, biskupi są nieomylni, kiedy rozproszeni po całej ziemi jednomyślnie głoszą jakąś prawdę wiary. To dotyczy twierdzeń powszechnego nauczania wiary, które od długiego czasu były w Kościele nauczane i przez nikogo nie były atakowane.

Nieomylną wypowiedź papieża albo soboru zwie się aktem nadzwyczajnego Magisterium Kościoła; powszechne nieomylne nauczanie wiary biskupów zwie się zwyczajnym i powszechnym Magisterium.

Prawdziwa obecność Ciała i Krwi Chrystusa w sakramencie Eucharystii została wprawdzie zdefiniowana uroczyście dopiero na Soborze Trydenckim, ale była ona oczywiście już wcześniej powszechnie uznanym dogmatem Kościoła. Dopiero jej zaprzeczanie przez protestantów zmusiło Kościół do uroczystego ogłoszenia dogmatu. Tak to ataki błędnowierców są dla Kościoła często okazją do uroczystego definiowania jakiejś prawdy.

Jednak w stosunku do jakiejś prawdy, która jest w Kościele sporna i bądź to biskupi danego czasu nie są jednomyślni, bądź panowały tutaj w różnych okresach różne opinie, jasność może zostać wprowadzona tylko w pierwszy sposób, czyli przez uroczystą wypowiedź papieża lub soboru.