Zofia Jodłowska

Jan Paweł II a Unia Europejska

Czy potrafilibyśmy sobie wyobrazić Piusa VII nawołującego katolików do wniesienia swojego wkładu w budowę napoleońskiego systemu europejskiego i dążenia do przeniknięcia wszystkich jego aspektów elementem religijnym, ponieważ chrześcijanie powinni współpracować ze wszystkimi ludźmi dobrej woli i uczestniczyć w realizacji tego wielkiego projektu? Czy możemy sobie wyobrazić papieża Piusa XI stwierdzającego, że konstytucja Związku Sowieckiego jest kolejnym krokiem do stworzenia syntezy fundamentalnych wartości, mających kształtować współistnienie narodów, ale wyrażającego rozczarowanie z faktu, że w tekście nie zawarto ani jednej wzmianki o Bogu? Czy potrafilibyśmy wyobrazić sobie Piusa XII napominającego władze III Rzeszy przed degradowaniem wspólnoty politycznej do roli geografii i ekonomii, ale wyrażającego satysfakcję z rozszerzenia niemieckiej przestrzeni na wschód i objęcia nowych terenów błogosławionym działaniem Reichsmarki? Oczywiście, że nie!

Wielu czytelników stwierdzi, że to krzywdząca przesada – że czasy się zmieniły, że podane przykłady dotyczą zbrodniczych systemów, których dzisiaj już na szczęście nie ma. Jednak jeśli uświadomimy sobie, z jaką ostrożnością papiestwo traktowało pomysł stworzenia europejskiego Świętego Przymierza, zwalczającego przecież antykatolicki liberalizm; z jaką stanowczością papież Pius VII odciął się wówczas od tego zamysłu, wskazując fałszywe fundamenty działania oparte na indyferentyzmie religijnym, zrównującym katolicyzm z prawosławiem i protestantyzmem; jak ostro Pius IX sprzeciwił się pomysłowi zjednoczenia Włoch, opartemu na antykatolickim liberalizmie, demokracji i rewolucji; z jaką stanowczością Pius XII potępił plany Bolesława Piaseckiego, zmierzające do „chrystianizacji” komunizmu, do przeniknięcia socjalistycznej gospodarki elementami myślenia katolickiego – wtedy uświadomimy sobie, że poniższe przykłady dotyczą w istocie przyjętych przez Jana Pawła II aksjomatów politycznych, nie zaś konkretnych przypadków.

Miejsce Kościoła katolickiego w Unii Europejskiej

Unia Europejska jest wspólnotą światopoglądowo i religijnie neutralną. (...) Unia Europejska nie przyznaje sobie kompetencji w sprawach religijnych i wyznaniowych, jej prawo nie reguluje wewnętrznych spraw konkretnych wspólnot i Kościołów, ani nie utożsamia się z którymkolwiek z nich.

Unia Europejska. Informator o Kościołach, wyd. Komitetu Integracji Europejskiej, Centrum Informacji Europejskiej, Warszawa 2000, s. 2.

Unia Europejska przestrzega oraz nie narusza statusu, jakim cieszą się Kościoły oraz stowarzyszenia i wspólnoty religijne w Państwach Członkowskich zgodnie z odpowiednimi przepisami prawnymi. Unia Europejska przestrzega w równej mierze statusu organizacji o charakterze filozoficznym i bezwyznaniowym.

Fragm. tzw. Klauzuli kościelnej Aktu Końcowego Traktatu Amsterdamskiego z 1997 roku.

Fundamenty ideowe Unii Europejskiej

Czerpiąc inspirację ze swego dziedzictwa duchowego i moralnego Unia jest zbudowana na nierozdzielnych, powszechnych zasadach ludzkiej godności, wolności, równości i solidarności; jej podstawą są zasady demokracji i rządów prawa. Stawia ona jednostkę w centrum swoich działań przez ustanowienie obywatelstwa Unii i stworzenie strefy wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości.

Preambuła Karty Podstawowych Praw Unii Europejskiej.

Każdy ma prawo do wolności myśli, sumienia i wyznania; prawo to obejmuje wolność zmiany wyznania lub przekonań oraz wolność uzewnętrzniania indywidualnego lub wspólnie z innymi, publicznie lub prywatnie, swego wyznania lub przekonań przez uprawianie kultu, nauczanie, praktykowanie i czynności rytualne.

Art.10 pkt.1 Karty Podstawowych Praw Unii Europejskiej.

Wolność uzewnętrzniania wyznania lub przekonań może podlegać jedynie takim ograniczeniom, które są przewidziane przez ustawę i konieczne w społeczeństwie demokratycznym z uwagi na interesy bezpieczeństwa publicznego, ochronę porządku publicznego, zdrowia i moralności lub ochronę praw i wolności innych osób.

Art. 9 pkt. 2 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka.

Trzeba pamiętać, że podział chrześcijaństwa ma źródło nie tylko w różnicach teologicznych, ale także – kulturowych i narodowych. Dlatego jednoczenie Europy, zmierzające do znoszenia antagonizmów narodowościowych, daje również szansę na łatwiejsze pokonywanie przeszkód na drodze ekumenicznej.

Unia Europejska. Informator o Kościołach, wyd. Komitetu Integracji Europejskiej, Centrum Informacji Europejskiej, Warszawa 2000, s. 23.

Unia respektuje tożsamości narodowe Państw Członkowskich, których systemy rządów opierają się na zasadach demokracji.

Tytuł I, Art. F, 1 Traktatu z Maastricht.

Należy zapewnić równość mężczyzn i kobiet we wszystkich dziedzinach, łącznie z zatrudnieniem, wykonywaniem pracy i wynagrodzeniem.

Zasada równości nie stanowi przeszkody w utrzymywaniu lub przyjmowaniu środków zapewniających określone korzyści dla płci niedostatecznie reprezentowanej.

Art. 23 Karty Podstawowych Praw Unii Europejskiej.

Etyka:

Nikt nie może być skazany na karę śmierci ani nie może nastąpić jej wykonanie.

Art.2 pkt.2 Karty Podstawowych Praw Unii Europejskiej.

Znosi się karę śmierci. Nikt nie może być skazany na taką karę ani nie może nastąpić jej wykonanie.

Art.1 Protokołu nr 6 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka.

W dziedzinie medycyny i biologii muszą być szanowane w szczególności: (...)

– zakaz reproduktywnego klonowania istot ludzkich.

Fragm. art. 3 pkt. 2 Karty Podstawowych Praw Unii Europejskiej.

Komentarz prawny do art. 3 Karty Podstawowych Praw Unii Europejskiej:

Karta (Konwencja o Prawach Człowieka i Biomedycynie Rady Europy – ETS 164 i Protokół Dodatkowy ETS 168 – przyp. Z. J.) nie ma na celu odstąpienia od tych zasad, zakazuje jedynie klonowania reprodukcyjnego. Nie zezwala natomiast ani nie zakazuje innych form klonowania.

Gwarantuje się prawo do zawarcia małżeństwa i prawo do założenia rodziny zgodnie z ustawami krajowymi regulującymi korzystanie z tych praw.

Art. 9 Karty Podstawowych Praw Unii Europejskiej.

Komentarz prawny do Art. 9 Karty Podstawowych Praw Unii Europejskiej:

Nie zakazuje on ani nie zmusza do nadania uznania za małżeństwo związku między osobami tej samej płci. Prawo więc podobne jest do przewidzianego w Konwencji (Europejskiej Konwencji Praw Człowieka – przyp. Z. J.), ale jego zakres może być szerszy, jeśli krajowy ustawodawca taki postanowi.

Wnioski: Polityczne aksjomaty Unii Europejskiej całkowicie pomijają dorobek cywilizacyjny chrześcijaństwa opierając się na fundamentach ideologicznych rewolucji francuskiej – liberalnej wizji człowieka i etyki społecznej, w polityce na zasadzie demokratyzmu i w dziedzinie gospodarki na podstawach socjalistycznego państwa opiekuńczego. W wizji tej Kościołowi katolickiemu wyznaczono marginalną rolę na równi z sektami i stowarzyszeniami filozoficznymi.

Jan Paweł II o Unii Europejskiej i integracji Europy

Po II wojnie światowej Rada Europy przyjęła nową wizję polityczną i ustaliła nowy porządek prawny, który przyjął zasadę, według której poszanowanie praw człowieka przewyższa suwerenność narodową i nie może być podporządkowane celom politycznym, ani podlegać kompromisom z interesami narodowymi. Tym samym Rada przyczyniła się do położenia fundamentów pod odnowę moralną, niezbędną po spustoszeniach wojennych, a Europejska Konwencja Praw Człowieka stanowiła niezwykle istotny element tego procesu.

Jan Paweł II, orędzie wygłoszone do uczestników Konferencji Ministerialnej Rady Europy, Rzym 3 listopada 2000, z okazji ustanowienia Europejskiej Konwencji Praw Człowieka, [w:] Wokół współczesności. Biuletyn Katolickiego Biura Informacji i Inicjatyw Europejskich (OCIPE), 21 XI 2000 r., s. 5.

Poszerzenie Unii Europejskiej, lub lepiej, proces „europeizacji” obszaru całego kontynentu, wiele razy przeze mnie postulowany, stanowi priorytet, do którego należy dążyć odważnie i bez zwłoki, aby dać konkretną odpowiedź na oczekiwania milionów ludzi świadomych łączącej ich wspólnej historii i mających nadzieję na życie w jedności i solidarności. Rodzi to konieczność nowej refleksji nad instytucjonalnymi strukturami Unii Europejskiej i w konsekwencji dostosowania ich do aktualnych wymogów, a jednocześnie potrzebę niezwłocznego ustalenia nowych regulacji, które określiłyby jasno cele europejskiej wspólnoty, kompetencje Unii oraz wartości, na jakich ma ona się opierać.

Jan Paweł II, przemówienie z okazji otwarcia w Rzymie zjazdu „Ku Konstytucji Europejskiej”, zorganizowanego przez Urząd ds. Duszpasterstwa Akademickiego wikariatu rzymskiego we współpracy z komisją Episkopatów Wspólnoty Europejskiej i Federacji Uniwersytetów Katolickich Europy, 20 czerwca 2002 roku, [w:] Jan Paweł II. Kalendarium Europejskie, „Polski Kalendarz Europejski” nr 9/2002, s. 17. Publikacja Polskiej Fundacji im. R. Schumana.

Ja, biskup Rzymu i pasterz Kościoła powszechnego, z Santiago kieruję do ciebie, stara Europo, wołanie pełne miłości: Odnajdź siebie samą! Bądź sobą! Odkryj swoje początki. Tchnij życie w swoje korzenie. Tchnij życie w twe autentyczne wartości, które sprawiły, że twoje dzieje były pełne chwały, a twoja obecność na innych kontynentach dobroczynna. Odbuduj swoją jedność duchową w klimacie pełnego szacunku dla innych religii i dla prawdziwych swobód.

Jan Paweł II, fragm. Aktu Europejskiego, Santiago de Compostela, 9 listopada 1982 roku, [w:] Kościół, Polska a Unia Europejska. Gliwice b.r.w.

Polska ma pełne prawo, aby uczestniczyć w ogólnym procesie postępu i rozwoju świata, zwłaszcza Europy. Integracja Polski z Unią Europejską jest od samego początku wspierana przez Stolicę Apostolską. Doświadczenie dziejowe, jakie posiada Naród polski, jego bogactwo duchowe i kulturowe mogą skutecznie przyczynić się do ogólnego dobra całej rodziny ludzkiej, zwłaszcza do umocnienia pokoju i bezpieczeństwa w Europie...

Jan Paweł II, cytat z przemówienia w Parlamencie RP, Warszawa, 11 czerwca 1999 roku, [w:] Unia Europejska. Informator o Kościołach, wyd. Komitetu Integracji Europejskiej, Centrum Informacji Europejskiej, Warszawa 2000.

Kościół nie może nigdy pozwolić na nadużywanie go do antyeuropejskiej demagogii oraz podsycania antyeuropejskich nastrojów. Dla zjednoczonej Europy nie ma bowiem alternatywy.

Jan Paweł II, fragment przemówienia do parlamentarzystów austriackich, Rzym, 23 marca 1997 roku, [w:] Unia Europejska. Informator o Kościołach, wyd. Komitetu Integracji Europejskiej, Centrum Informacji Europejskiej. Warszawa 2000.

Wnioski: Jan Paweł II popada w błąd potępiony przez św. Piusa X w Notre charge apostolique (List o błędach Sillonu), tworząc swoją własną wyimaginowaną wizję Unii Europejskiej. Nie posiada ona żadnego związku z rzeczywistością polityczną, społeczną i kulturalną tej zdominowanej przez socjaldemokratów struktury. Jan Paweł II wierzy (tak jak silloniści) w ścisłe powiązanie aspektu politycznego i ekonomicznego z moralnym, który może ulec rozwojowi jedynie w systemie demokratycznym. Podlega sillonistycznej iluzji demokratycznego wychowania ludu, które w istocie jest wydaniem społeczeństwa na pastwę liberalnej degeneracji. Poglądy Jana Pawła II stoją w jaskrawej sprzeczności z encykliką Leona XIII, w której ten papież podkreślał, że indyferentyzm religijny jest w istocie zakamuflowanym ateizmem, ponieważ na państwie spoczywa obowiązek posiadania i popierania religii publicznej, którą może – jako religia prawdziwa – być wyłącznie katolicyzm. Jan Paweł II wspiera „religię publiczną” Unii Europejskiej, czyli demokratyzm i liberalne prawa człowieka. Pamiętajmy, że Unia Europejska to nie jest Europa! Ω