br. Maksymilian FSSPX

Powołani, aby służyć

W obecnych czasach wielu młodych ludzi, chcących poświęcić swoje życie w służbie Panu Bogu, zadaje sobie z pewnością pytanie: jaki stan wybrać, kapłański czy zakonny, do jakiego zakonu lub zgromadzenia wstąpić? Przede wszystkim zaś: gdzie w obecnych czasach zamętu religijnego i chylącego się ku upadkowi życia zakonnego znajdę nieskażoną naukę wiary katolickiej? Gdzie znajdę ten skarb, to źródło nieskończonych łask, których tak bardzo potrzebuję do osiągnięcia celu mego życia, tj. zbawienia mej duszy? Tym skarbem jest oczywiście Ofiara Mszy św.

Ci, którzy mają powołanie kapłańskie, mogą wstąpić do jednego z seminariów Bractwa Św. Piusa X. Czy jednak, jeżeli ktoś nie czuje powołania do służby ołtarza, jest automatycznie pozbawiony wszelkich możliwości służby Bogu? Oczywiście, że nie! Wielu jest przecież takich, którym wiek albo wykształcenie nie pozwala na zostanie kapłanem. Być nie wszyscy wiedzą jednak, że w obrębie naszego Bractwa istnieje możliwość zostania bratem zakonnym!

Kim są bracia zakonni uczestniczący w dziele założonym przez abpa Marcelego Lefebvre, jakie mają zadania, czym zajmują się na co dzień?

Głównym zadaniem braci jest pomoc kapłanom w trudnej pracy apostolskiej przy zajęciach nie wymagających święceń kapłańskich. Praca jest bardzo urozmaicona, w zależności od zawodu, do którego brat jest przyuczony. Najczęściej jednak spotyka się ich w zakrystii, kuchni, warsztacie, stolarni, ogrodzie itd. Bracia przejmują na siebie również pewne obowiązki z zakresu apostolatu, odciążając w ten sposób księży: nauczają katechizmu, śpiewu gregoriańskiego, niekiedy pełnią nawet funkcję ekonoma przeoratu. Szczegółowy zakres obowiązków jest w dużym stopniu uzależniony od specyfiki kraju, aktualnych potrzeb i wielu innych czynników. I tak na przykład bracia w Stanach Zjednoczonych w nowicjacie w El Paso wypiekają hostie i komunikanty, a w Zaitzkofen obsługują stolarnię produkującą ławki kościelne i inne sprzęty na potrzeby całego Bractwa. Wielu braci we Francji pracuje w szkołach Bractwa, będąc wychowawcami lub nauczycielami. Osoby szczególnie uzdolnione artystycznie zatrudnione są przy produkcji figur, ołtarzy, ornatów i naczyń liturgicznych.

Oprócz zewnętrznej pomocy pracy kapłanów, bardzo ważnym jest życie modlitwy, bez której nie jest możliwy skuteczny apostolat. Arcybiskup Lefebvre w Regule dla braci pisze w punkcie 14: „Bracia powinni chętnie odmawiać Różaniec św., a w miarę możliwości nawet cały psałterz”. Bracia powinni oddziaływać również przez budujący przykład względem osób, z którymi stykają się w przeoracie czy też w seminarium.

Teraz parę słów o przebiegu formacji duchowej.

Życie zakonne rozpoczyna się od postulatu, który trwa jeden rok. W ciągu tego roku postulant poznaje życie zakonne i upewnia się, czy ma powołanie. O przyjęciu do postulatu decyduje mistrz nowicjatu lub rektor seminarium (jeżeli nowicjat znajduje się w jego obrębie). Postulant poznaje porządek dnia i obowiązki, do jakich zostanie później przydzielony. Codziennie obowiązkowo uczestniczy w modlitwach liturgicznych Kościoła (pryma, seksta, kompleta, a w niedzielę nieszpory), w dwóch Mszach świętych, rozmyślaniach, Różańcu, adoracji Najświętszego Sakramentu. Również codziennie słucha wykładów z życia duchowego i uczy się chorału gregoriańskiego, a dwa razy w tygodniu obowiązkowo uczęszcza na naukę katechizmu i reguły.

Dużą część dnia poświęca się na pracę fizyczną, która, jak już wspomniałem, jest bardzo urozmaicona. Każdy pracuje według swego wyuczonego zawodu bądź talentu. W ścisłym porządku dnia istnieje jednak czas na wytchnienie i rozrywkę. Rekreacje mają miejsce po obiedzie i po kolacji.

Po ukończeniu postulatu następują obłóczyny w święto św. Michała Archanioła (29 września). Wówczas postulant wybiera sobie nowe imię zakonne. Od tej chwili rozpoczyna się nowicjat, który trwa kolejny rok. W tym czasie nowicjusz poznaje w dalszym ciągu regułę i katechizm oraz wykonuje różnorodne prace np. kuchni, stolarni, zakrystii itp.

Nowicjat ma za zadanie odnowę duchową nowicjusza, ma też nauczyć go postępu w cnotach oraz umożliwić nabycie odpowiednich umiejętności, które w przyszłości pozwolą mu, już jako bratu, pracować w przeoratach, szkołach, seminariach itp.

Po ukończeniu nowicjatu nowicjusz składa pierwsze śluby zakonne: ubóstwa, czystości i posłuszeństwa na okres jednego roku. Następnie rozpoczyna się jeden rok dalszego kształcenia duchowego i zawodowego.

Po dziesięciu latach życia zakonnego brat może, za pozwoleniem Przełożonego Generalnego, złożyć śluby wieczyste, które wiążą go do końca swego życia z Bractwem Kapłańskim Św. Piusa X.

Obecnie istnieją nowicjaty w Niemczech (Zaitzkofen), we Francji (Flavigny), w Stanach Zjednoczonych (El Paso) i na Filipinach (Manilia).

Więcej informacji i szczegółów uzyskać można pisząc na adres przeoratu w Warszawie — ul. Garncarska 32. Ω