ks. Karol Stehlin FSSPX

Contemplata aliis tradere

Dominikanki kontemplacyjne z La Haye Aux Bonshommes, Avrillé, Francja

Makieta kościoła i klasztoru w Avrillé.

Zakon sióstr dominikanek został założony przez św. Dominika w roku 1206, a więc na 9 lat przed męskim Zakonem Kaznodziejskim. Pierwszymi siostrami były dziewczęta, które nawróciły się z herezji katarów przez kazania św. Dominika. Ich święty Założyciel zgromadził je w klasztorze w Prouilhe w Langwedocji (południowa Francja) i powierzył im zadanie wspomagania go w obronie Prawdy poprzez życie klauzurowe, modlitwę i umartwienie. Wiedział on bowiem bardzo dobrze, że wszelkie głoszenie Prawdy jest bezskuteczne, jeśli nie stanie się płodne przez poświęcenie i ofiary. Lepiej niż ktokolwiek pojęły one jego okrzyk w obliczu nędzy dusz: „Co ma się stać z biednymi grzesznikami?”. W taki sposób powstała żeńska gałąź tak zwanego „Wielkiego Zakonu”; szybko nazwano je „siostrami kaznodziejskimi”: tymi, które mówią do nas przez ciszę i skupienie.

Jak każda siostra zakonna, córka św. Dominika oddaje się kontemplacji w sensie miłującego poznania Boga, które w ciemności wiary wyprzedza już na ziemi wieczne, z Bogiem zjednoczone życie. Tym, co ją różni od sióstr innych klauzurowych zakonów, to z jednej strony palące pragnienie zbawienia dusz, które daje jej modlitwom wyraźnie apostolski charakter; z drugiej strony szczególne środki do wypełnienia swego kontemplacyjnego powołania: odmawianie oficjum, studium oraz reguła zakonna.

Składanie ślubów wieczystych.

Dla siostry klauzura jeszcze dzisiaj jest świątynią modlącego się współcierpienia i ofiary. Tutaj poświęca ona całe życie, aby zapłodnić apostolat braci kaznodziejskich oraz wszystkich innych kapłanów Kościoła, aktywnych zakonników i zakonnic, którzy działają, aby nawrócić dusze do Boga.

Największym klejnotem i skarbem życia zakonnego dominikanek jest Msza święta, otaczana pięknym i ważnym ornamentem, który Kościół powierzył właśnie siostrom: uroczystym odprawianiem boskiego oficjum czyli brewiarza. Dominikanki codziennie śpiewają go w wiecznie młodych melodiach gregoriańskich, jednocząc się w ten sposób z modlitwą Pana naszego Jezusa Chrystusa, który poświęca się Ojcu Niebieskiemu w imieniu całego Mistycznego Ciała w ofierze czci, adoracji i zadośćuczynienia. Razem z sakramentami, liturgiczne oficjum jest źródłem modlitewnego życia sióstr.

Dusza dominikańska przepełniona jest miłością dla światłości i Prawdy. Ma ona głębokie pragnienie kontemplowania ich w samym ich źródle, którym jest Trójca Przenajświętsza. Aby oprzeć kontemplację Boga na niezmiennych podstawach wiary, siostry dysponują codziennie czasem na studium; obejmuje ono czytanie Pisma św. oraz komentarzy Ojców Kościoła (nazywane przez dawnych mistrzów „boską lekturą” – lectio divina), naukę magisterium, teologię św. Tomasza z Akwinu oraz czytania duchowne, a także regularne wykłady i kazania głoszone przez ojców dominikanów.

Na tym jednak nie koniec: wielka rodzina zakonna z licznymi świętymi oraz 800-letnia tradycja zakonna przekazała siostrom tzw. „zakonną obserwancję”. Owe rozporządzenia – całkowicie w służbie Miłości – przygotowują dusze do życia wewnętrznego, odrywając je od świata i od samych siebie. Są to śluby zakonne, klauzura, milczenie, życie wspólnotowe, post zakonny od św. Podwyższenia Krzyża (14 września) do Wielkanocy oraz inne uczynki pokuty, które nakłada reguła zakonna, oraz codzienne dwie godziny medytacji.

„Duchową budowlę”, wznoszoną w ciszy i skupieniu przez dominikanki, charakteryzuje swoista równowaga: z jednej strony samotność, z drugiej – życie we wspólnocie; cicha kontemplacja oraz śpiew liturgiczny; studium, a także praca fizyczna; pokuta – i radość.

Większą część wspólnoty stanowią siostry konwentualne, które szczególnie oddają się uroczystemu odprawianiu boskiego oficjum. Poza nimi są siostry regularne, które przede wszystkim zajmują się pracą fizyczną. Praca stanowi dla nich środek zjednoczenia z Bogiem; zamiast oficjum odmawiają one wspólnie psałterz, tj. 3 części Różańca świętego. Ich pokorne i pracowite powołanie stanowi kontynuację pracowitego życia Najświętszej Maryi Panny i św. Józefa w Nazarecie. Do rodziny zakonnej należą także niezbędne „siostry zewnętrzne” albo furtianki. Żyją one poza klauzurą; są odpowiedzialne za porządek w świątyni, zajmują się zakrystią oraz furtą. To one przyjmują gości, którzy odwiedzają klasztor. Specjalnym zajęciem sióstr dominikanek klauzurowych jest ręczna produkcja drewnianych różańców, rozsyłanych na cały świat.

Pod kochającym wzrokiem Matki Bożej, której został powierzony zakon dominikański, nieustannie rozważając tajemnice Różańca św., siostry żyją w radosnym i prostym duchu ich ojca, św. Dominika. „Zakon twojego ojca Dominika”, mówił Pan Bóg do św. Katarzyny Sieneńskiej, „jest wielkiego i szlachetnego ducha, tak radujący, wydając dobrą wonność; jest czarującym ogrodem” (Dialog).

Lectio divina – lektura duchowna.

Po dziesięcioletnim dojrzewaniu pod ochroną i opieką nauczających sióstr dominikanek z Fanjeaux, blisko kolebki zakonu św. Dominika, wspólnota przeniosła się w 1986 roku do Avrillé koło miasta Angers, niedaleko klasztoru dominikanów Tradycji. Avrillé – to prawdziwe miejsce łask: kilkaset metrów obok posiadłości braci dominikanów ogromna liczba katolików została, podczas rewolucji francuskiej, zamordowana z nienawiści do Wiary.

Jak ich poprzedniczki z Prouilhe, siostry znajdują się pod duchową i doktrynalną opieką ojców dominikanów. Za podwójną kratą chcą być misjonarkami razem z nimi i towarzyszyć im w ich ciężkiej pracy apostolskiej przez swe życie ukryte, modlitwy i ofiary. Konstytucje zakonu w zadziwiającej prostocie wyrażają tę współpracę między braćmi a siostrami kaznodziejskimi:

Jest zadaniem braci głosić dobrą nowinę imienia Pana naszego Jezusa Chrystusa na całym świecie; siostrom zaś należy myśleć o Nim, w ciszy Go adorować, aby Słowo, które pochodzi z ust Bożych, nie wróciło do Niego bezowocnie.

Oprócz starego domu, nabytego w 1989 r., został wybudowany nowy klasztor z romańskim kościołem, konsekrowanym w 1997 roku. Na dokończenie czekają jeszcze krużganki.

Wspólnota z Avrillé liczy 16 sióstr, pochodzących z Francji, z Niemiec i z Filipin. Wszystkie z niezmierną radością czują się zaszczycone, że mogą z pomocą łaski Bożej i Jego ojcowskiej Opatrzności oraz nieustannym poparciem hojnych dobroczyńców kontynuować w pierwotnej obserwancji życie zakonne pierwszych córek św. Dominika – ku większej chwały Chrystusa Pana i dla zbawienia jak największej liczby dusz. Ω