Andrew M. Cesanek

Trzecia Tajemnica Fatimska: dwa manuskrypty siostry Łucji?

Musimy zadać sobie pytanie, czy Trzecia Tajemnica Fatimska w całości zawarta jest w jednym dokumencie, czy też zostały napisane dwa? Wydaje się, że istniały dwa manuskrypty zawierające Trzecią Tajemnicę, ale jakie mamy dowody na poparcie tej tezy?

Istnienie dwóch dokumentów (jednego, będącego listem napisanym na pojedynczej kartce papieru, i drugiego, znajdującego się w notatniku) jest wyraźnie potwierdzone przez różnych wiarygodnych świadków, m.in. przez siostrę Łucję, a świadectwa te są obszernie cytowane w książce br. Michela Cała prawda o Fatimie1, cz. III: Trzecia Tajemnica. 20 tysięcy kopii francuskiego wydania tomu III książki br. Michela zostało opublikowane w 1985 i 1986 r. (po ponad czterech latach poszukiwań), a 50 tysięcy kopii wydania angielskiego zostało opublikowanych w roku 1990. Nie jest mi znany fakt kwestionowania przez kogokolwiek bądź to autentyczności dokumentów, bądź to dogłębności poszukiwań – sam tom III zawiera ponad 1150 przypisów, cytowań licznych dokumentów, świadków i świadectw. Źródła br. Michela oraz jego własne przekazy nigdy nie zostały podważone – w związku z tym może on być także uważany za wiarygodnego świadka. Książka br. Françoisa Fatima: tragedia i tryumf jest skróconą wersją Trzeciej Tajemnicy br. Michela; ją również wykorzystałem podczas pisania tego artykułu. Br. François znany jest jako badacz Fatimy, a podczas ostatnich siedmiu lat, w ciągu których zostało wydanych 100 tysięcy kopii jego książki, żaden z podanych przez niego faktów nie został zakwestionowany.

Celem tego artykułu jest wykazanie, że istnieją dwa oryginalne manuskrypty napisane przez siostrę Łucję na temat Trzeciej Tajemnicy, a także, że obydwa te dokumenty zostały udostępnione hierarchii kościelnej. Br. Michel oraz o. Alonso twierdzą, że siostra Łucja dosłownie stwierdziła, iż istnieją dwa dokumenty. Siostra Łucja napisała do bp. da Silvy 9 stycznia 1944 r.:

Napisałam to, o co mnie prosiłeś; Bóg zechciał poddać mnie małej próbie, ale ostatecznie to okazało się Jego wolą: [tekst] jest zapieczętowany w kopercie i jest w notatnikach.

Br. Michel twierdzi dalej, że siostra Łucja dostarczyła obydwa dokumenty bp. da Silvie, ordynariuszowi diecezji Leiria-Fatima, w czerwcu 1944 r.:

Wizjonerka dyskretnie wręczyła bp. Gurza notatnik, do którego wsunęła też kopertę zawierającą Tajemnicę. Tego samego wieczoru biskup oddał kopertę do rąk bp. da Silvy.

Poniższa tabelka zestawia fakty dotyczące obydwu dokumentów, dostarczając kolejnych dowodów, że faktycznie istnieją dwa manuskrypty odnoszące się do Trzeciej Tajemnicy Fatimskiej (lub też przynajmniej istniały aż do lat ’80, o ile później nie zostanie dowiedzione, że pierwszy z nich zaginął albo został zniszczony). W poniższych podrozdziałach zbadam te fakty.

Fakt I: tekst nr 1 zawiera słowa Matki Bożej

Komunikat Watykanu, który pojawił się w serwisie portugalskiej agencji ANI w Rzymie 8 lutego 1960 r. stwierdzał, że tekst Trzeciej Tajemnicy (to znaczy tekst oznaczony w tabeli jako nr 1) zawierał słowa Matki Bożej:

Wysoce wiarygodne kręgi watykańskie poinformowały reprezentantów agencji UPI, że najprawdopodobniej list, w którym s. Łucja zapisała słowa, przekazane jako tajemnica przez Matkę Bożą trzem małym pasterzom z Cova da Iria, nigdy nie będzie otwarty2.

Znamy także własne słowa s. Łucji, które potwierdzają, że Trzecia Tajemnica zawiera słowa Matki Bożej. Jak pisze br. Michel,

w swoim Trzecim wspomnieniu, napisanym pomiędzy lipcem i sierpniem 1941 roku, s. Łucja z zadowoleniem stwierdziła istnienie trzeciej części Tajemnicy, ale jak dotąd nic o niej nie napisała. Kilka miesięcy później w swoim Czwartym wspomnieniu, pisanym pomiędzy październikiem a grudniem 1941 r., zdecydowała się odkryć więcej. Powtórzyła prawie słowo po słowie tekst z Trzeciego wspomnienia, ale po końcowych wyrazach „i pewien okres czasu będzie dany światu” – [dodała] nowe zdanie: Em Portugal se conservara sempre o dogma da fe, etc.

To nowe zdanie można przetłumaczyć jako: „w Portugalii dogmat wiary będzie zawsze zachowany etc.” – [są to] słowa Matki Bożej. Br. Michel pisze także:

Istotnie, w 1943 r., kiedy bp da Silva poprosił ją o zapisanie tekstu [Trzeciej Tajemnicy] i kiedy napotykała (...) przeszkody w wypełnieniu tego polecenia, stwierdziła, że nie było to absolutnie niezbędne, „ponieważ w pewnym sensie już go oznajmiła”. Niewątpliwie była to aluzja do dziesięciu słów, dyskretnie dodanych w grudniu 1941 r. do tekstu wielkiej Tajemnicy – ale dodanych tak dyskretnie, że prawie nikt nie zwrócił na nie uwagi.

To zdanie wprowadza nową – i niekompletną – myśl do Tajemnicy Fatimskiej. Sugeruje ono, że ma ona ciąg dalszy; sugeruje, że owo „etc.” skrywa trzecią część Tajemnicy. Ogłoszony przez Watykan w czerwcu 2000 roku manuskrypt Trzeciej Tajemnicy (tzn. tekst oznaczony w tabeli jako nr 2), zamieszczony w broszurze Przesłanie z Fatimy, nie zawiera słów Matki Bożej; opisuje wizję Tajemnicy, którą miała trójka dzieci z Fatimy. Ponadto tekst ten nie wyjaśnia ani nowego zdania, ani owego „etc.”, które s. Łucja dodała do Tajemnicy Fatimskiej w Czwartym wspomnieniu. To „etc.” oznacza, że po tym nowym zdaniu następowało więcej tekstu – i że były to słowa Matki Bożej.

Fakt I – wnioski

Powyższe fakty wskazują na istnienie dwóch dokumentów: jednego, zawierającego słowa Matki Bożej i drugiego, opisującego wizję trójki dzieci, ale bez słów przypisywanych Matce Bożej.

Fakt II: różne daty przekazania tekstu do Watykanu

Br. François wyjaśnia, kiedy tekst Trzeciej Tajemnicy został przekazany do Świętego Oficjum (teraz znanego jako Kongregacja Nauki Wiary):

Po przekazaniu jej do Watykanu 16 kwietnia 1957 r., Tajemnica niewątpliwie została umieszczona przez papieża Piusa XII w jego osobistym biurku, wewnątrz małej, drewnianej szafki, noszącej inskrypcję Secretum Sancti Officii (‘Tajemnica Świętego Oficjum’).

Warto zauważyć, że papież był głową Świętego Oficjum aż do czasu, kiedy Paweł VI w 1967 r. zreorganizował Kurię, a zatem było rzeczą całkiem stosowną, że papież zatrzymał Trzecią Tajemnicę w swoim posiadaniu i w szafce zawierającej napis „Tajemnica Świętego Oficjum”. Broszura Watykańska Posłanie z Fatimy, wydana 26 czerwca 2000 r., stwierdza, że oryginalny tekst Trzeciej Tajemnicy, spisany przez s. Łucję, został przekazany do Świętego Oficjum 4 kwietnia 1957 r. Ponadto abp Tarcisio Bertone, sekretarz Kongregacji Nauki Wiary, stwierdził:

Zaklejona koperta początkowo znajdowała się pod opieką bp. Leirii. Aby zapewnić lepszą ochronę „Tajemnicy”, koperta została umieszczona w tajnym archiwum Świętego Oficjum 4 kwietnia 1957 r.

Fakt II – wnioski

Różnica w datach pokazuje, że istniały dwa dokumenty. Dokument zawierający wizję przybył do tajnych archiwów Świętego Oficjum 4 kwietnia 1957 roku; dokument zawierający słowa samej Matki Bożej został umieszczony w apartamencie papieża, który może być uważany za część Świętego Oficjum, 16 kwietnia 1957 r.

Fakt III: tekst nr 1 jest napisany na jednej kartce papieru

Kardynał Ottaviani, będący w 1967 r. prefektem Kongregacji Nauki Wiary, stwierdził, iż czytał Trzecią Tajemnicę i że została ona zapisana na pojedynczej kartce papieru. Poświadczył ten fakt 11 lutego 1967 r. podczas konferencji prasowej, zwołanej na spotkaniu Papieskiej Akademii Maryjnej w Rzymie. Kardynał Ottaviani powiedział:

A wówczas, cóż ona [s. Łucja] zrobiła, by być posłuszną Najświętszej Maryi Pannie? Napisała na kartce papieru, po portugalsku, to, o co Matka Boża prosiła ją, aby przekazać.

Kardynał Ottaviani był świadkiem tego faktu. Na tej samej konferencji prasowej stwierdził:

Ja, który miałem łaskę i możliwość przeczytania tekstu tej Tajemnicy, chociaż również muszę jej dochować, ponieważ jestem przez nią związany (...).

O. Alonso pisze, że zarówno siostra Łucja, jak i kardynał Ottaviani twierdzili, że Tajemnica została napisana na pojedynczej kartce papieru:

S. Łucja mówiła, że napisała to na kartce papieru; kardynał Ottaviani, który również to czytał, stwierdził to samo: „napisała to na kartce papieru”.

Posiadamy także świadectwo biskupa Venancio, który był wówczas biskupem pomocniczym Leirii-Fatimy i któremu bp da Silva (ordynariusz Leirii-Fatimy) w połowie marca 1957 r. polecił przynieść kopie wszystkich pism siostry Łucji, łącznie z oryginałem Trzeciej Tajemnicy, do Nuncjusza Apostolskiego w Lizbonie, aby ten przekazał je do Rzymu. Przed przyniesieniem pism siostry Łucji do nuncjusza, bp Venancio obejrzał kopertę zawierającą Trzecią Tajemnicę, patrząc na nią pod światło i zobaczył, że Tajemnica była „zapisana na małej kartce papieru”. Br. Michel wskazuje na wagę tego świadectwa:

Dzięki bp. Venancio, ówczesnemu sufraganowi Leiria, który był głęboko zaangażowany w całą sprawę, dysponujemy wiarygodnymi faktami, których nie możemy zlekceważyć. Osobiście usłyszałem o nich z ust bp. Venancio 13 lutego 1984 r. w Fatimie. Poprzedni biskup Fatimy powtórzył mi prawie słowo po słowie to, co wcześniej powiedział o. Caillon, który pozostawił bardzo szczegółowy zapis tych konferencji.

A oto świadectwo biskupa Venancio, według słów br. Michela:

Bp Venancio twierdził, że kiedy był sam, wziął dużą kopertę z Trzecią Tajemnicą i próbował przejrzeć ją, by zobaczyć zawartość. W dużej kopercie biskup dostrzegł mniejszą, tę siostry Łucji, a wewnątrz tej [małej] koperty zwykłą kartkę papieru, z marginesami po każdej stronie wielkości centymetra. Zadał sobie trud zapisania wymiarów wszystkiego. A zatem [wiemy, że] ostatnia część Tajemnicy Fatimskiej została zapisana na małej kartce papieru.

Zaprezentowany w czerwcu 2000 roku przez Watykan manuskrypt Trzeciej Tajemnicy został napisany na czterech kartkach papieru.

Fakt III – wnioski

Jest to kolejny dowód wskazujący na istnienie dwóch dokumentów. Jeden był zapisany na pojedynczej kartce papieru, drugi składa się z czterech kartek papieru.

Fakt IV: tekst nr 1 stanowiło 25 linijek ręcznego pisma

Opierając się na dowodzie cytowanym powyżej, stwierdzającym, że Trzecia Tajemnica została zapisana na pojedynczej kartce papieru, tak jak o tym przekonują świadectwa s. Łucji i kardynała Ottavianiego, bp. Venancio oraz o. Alonso, br. Michel i br. François są zgodni co do tego, że tekst Trzeciej Tajemnicy zawierał 20 do 30 linijek pisma.

– „(...) jesteśmy pewni, że dwadzieścia lub trzydzieści linii Trzeciej Tajemnicy (...)”

– „Ostatnia część Tajemnicy z Fatimy, zapisana na małej kartce papieru, jest zatem niezbyt długa. Prawdopodobnie 20 do 25 linii (...)”

– Bp Venancio spojrzał „na kopertę [zawierającą Trzecią Tajemnicę], kiedy trzymał ją pod światło. Mógł dojrzeć wewnątrz małą kartkę, której wielkość dokładnie zmierzył, w związku z tym wiemy, że Trzecia Tajemnica nie jest bardzo długa, prawdopodobnie 20 do 25 linii”.

Z drugiej strony, manuskrypt Trzeciej Tajemnicy zaprezentowany przez Watykan w czerwcu 2000 r. zawiera 62 linie ręcznego pisma.

Fakt IV – wnioski

Ta niespójność wskazuje, że istnieją dwa dokumenty: jeden zawierający 20 do 30 linii tekstu, napisany na jednej kartce papieru, i drugi, składający się z 62 linii tekstu na czterech kartkach papieru.

Fakt V: tekst nr 1 nie był gotowy przed 3 stycznia 1944 r.

Siostra Łucja początkowo przystąpiła do zapisania tekstu Trzeciej Tajemnicy w październiku 1943 r. Od połowy tego miesiąca aż do początku stycznia 1944 r. niewymowne przeszkody, których wówczas doświadczała, sprawiły, że nie była w stanie być posłuszna formalnemu poleceniu zapisania Trzeciej Tajemnicy.

Epizod ten zaczął się w czerwcu 1943 roku, kiedy s. Łucja zachorowała na zapalenie opłucnej, wskutek czego kanonik Galamba i bp da Silva obawiali się, że mogłaby umrzeć, nie wyjawiwszy ostatniej części Tajemnicy. Kanonik Galamba przekonał później bp. da Silvę, aby ten zasugerował s. Łucji zapisanie Trzeciej Tajemnicy, ale s. Łucja odmówiła spełnienia tej sugestii, ponieważ nie chciała wziąć na siebie odpowiedzialności za taką inicjatywę. Stwierdziła natomiast, że będzie posłuszna wyraźnemu poleceniu biskupa, aby zapisać Tajemnicę. Zadręczając się wyrażoną przez biskupa sugestią, s. Łucja była przekonana, że bez formalnego polecenia od biskupa nie ma jeszcze zezwolenia Matki Bożej na wyjawienie Trzeciej Tajemnicy. W połowie października 1943 r. bp da Silva ostatecznie wydał siostrze Łucji formalne polecenie zapisania Trzeciej Tajemnicy. Siostra Łucja zamierzała posłuchać polecenia biskupa, ale przez następne dwa i pół miesiąca była do tego niezdolna. Wówczas, wyłącznie dzięki Bożej interwencji – po tym, kiedy Błogosławiona Dziewica objawiła się siostrze Łucji 2 stycznia 1944 roku, aby umocnić ją i potwierdzić, że była to istotnie wola Boga, aby zapisała słowa ostatniej części Tajemnicy – była ona w stanie przezwyciężyć te trudności i zapisać tekst Tajemnicy. Ale dopiero 9 stycznia 1944 roku s. Łucja napisała następujące słowa do bp. da Silvy, informując go, że Tajemnica Fatimska została ostatecznie zapisana:

Napisałam to, o co mnie prosiłeś; Bóg zechciał poddać mnie małej próbie, ale ostatecznie to okazało się Jego wolą: [tekst] jest zapieczętowany w kopercie i jest w notatnikach.

Broszura opublikowana w czerwcu 2000 r. stwierdza, że oryginalny tekst Trzeciej Tajemnicy zapisany przez s. Łucję był gotowy 3 stycznia 1944 roku, jak na to wskazuje data, która pojawiła się na końcu czterostronicowego manuskryptu s. Łucji. Ponadto arcybiskup Bertone mówi nam: „Trzecia część Tajemnicy została zapisana na polecenie Jego Ekscelencji bp. Leirii i Najświętszej Matki 3 stycznia 1944 r.”.

Fakt V – wnioski

Biorąc pod uwagę trudności, które s. Łucja napotkała w ciągu dwóch i pół miesiąca, czyż nie poinformowałaby bp. da Silvy natychmiast po tym, jak dokument był gotowy, jeśli skończyła pisanie 3 stycznia? Dlaczego czekała aż do 9 stycznia, zanim poinformowała swojego przełożonego? Na podstawie tych faktów możemy sądzić, że tekst Trzeciej Tajemnicy był gotowy dopiero 9 stycznia 1944 roku lub też na krótko przed tą datą.

Różnica w datach także wskazuje, że były dwa dokumenty: jeden, opisujący wizję, był ukończony 3 stycznia 1944 roku; drugi, zawierający słowa Matki Bożej, które wyjaśniały wizję, został zakończony albo 9 stycznia 1944 r., albo tuż przed tą datą.

Trzeba przyznać, że ten wniosek oparty jest na poszlakach – ale badacze Fatimy zmuszeni zostali do korzystania z tego rodzaju dowodów przez „establishment Fatimy”, który od 1976 roku wstrzymuje publikację prac o. Joaqina Alonso, składających się z 5.000 dokumentów w 14 tomach – rezultat 11 lat badań prowadzonych aż do czasów współczesnych. O. Alonso był oficjalnym archiwariuszem Fatimy przez 16 lat. Wszystkie inne wnioski przedstawione w tym artykule oprócz, być może, wniosku z faktu nr 10, nie zależą od takich dowodów poszlakowych.

Fakt VI: Kiedy Papież przeczytał Tajemnicę – różnice w datach

1 lipca 2000 r. „The Washington Post” doniósł, że watykańskie czynniki oficjalne przedstawiły sprzeczne daty przeczytania przez papieża Jana Pawła II po raz pierwszy Trzeciej Tajemnicy.

13 maja br. watykański rzecznik prasowy Joaquin Navarro-Valls powiedział, że papież po raz pierwszy przeczytał Tajemnicę w kilka dni po swoim wyborze w 1978 r. W poniedziałek współpracownik Josepha kard. Ratzingera, prefekta watykańskiej Kongregacji Nauki Wiary, powiedział, że papież po raz pierwszy przeczytał Tajemnicę w szpitalu, po zamachu.

Artykuł z „The New York Times” z 26 czerwca 2000 roku pozwolił na zidentyfikowanie owego asystenta kard. Ratzingera:

Najbliższy współpracownik kard. Ratzingera, msgr Tarcisio Bertone, powiedział dziennikarzom podczas konferencji prasowej prezentującej ten dokument, że „Jan Paweł II przeczytał pierwszy raz tekst Trzeciej Tajemnicy Fatimskiej po zamachu.

Zgodnie z wydaną 26 czerwca 2000 r. w Watykanie broszurą Posłanie z Fatimy, opublikowany w roku 2000 manuskrypt Trzeciej Tajemnicy nie był czytany przez papieża aż do 18 lipca 1981 r. Abp Bertone wyjaśnia:

Jan Paweł II ze swojej strony poprosił o kopertę zawierającą trzecią część „Tajemnicy” zaraz po próbie zamachu 13 maja 1981 roku. 18 lipca 1981 roku Franjo kard. Seper, prefekt Kongregacji, wręczył dwie koperty abp. Eduardo Martinez Somalo, zastępcy sekretarza stanu: jedną białą, zawierającą oryginalny manuskrypt s. Łucji po portugalsku i drugą pomarańczową, z włoskim tłumaczeniem „Tajemnicy”. 11 sierpnia tego roku abp Martinez zwrócił obie koperty do archiwów Świętego Oficjum.

Fakt VI – wnioski

Wszystkie powyższe twierdzenia są prawdziwe i dają się pogodzić, jeżeli założymy istnienie dwóch dokumentów: Papież przeczytał pierwszy dokument, znajdujący się w kopercie i zawierający słowa Matki Bożej w 1978 roku, a następnie, 18 lipca 1981 r., przeczytał czterostronicowy dokument opisujący wizję.

Fakt VII: tekst nr 1 zainspirował Papieża do poświęcenia świata

Zaraz po wypowiedzeniu zdań zacytowanych w poprzedniej części, abp Bertone kontynuuje:

Jak powszechnie wiadomo, papież Jan Paweł II natychmiast pomyślał o poświęceniu świata Niepokalanemu Sercu Najświętszej Maryi Panny i sam ułożył modlitwę „aktu zawierzenia”, który miał być dokonany w bazylice Santa Maria Maggiore 7 czerwca 1981 r.

Fakt VII – wnioski

W jaki sposób Trzecia Tajemnica mogła zainspirować papieża Jana Pawła II do poświęcenia świata Niepokalanemu Sercu Najświętszej Maryi Panny, które miało nastąpić 7 czerwca 1981 r., skoro – zgodnie ze słowami abp. Bertone, cytowanymi w Posłaniu z Fatimy – Papież nie przeczytał Trzeciej Tajemnicy przed 18 lipca 1981 r., to znaczy 6 tygodni później?

Powtórnie należy zaznaczyć, że oba zdania są prawdziwe, a rozbieżności dają się pogodzić, jeżeli istnieją dwa dokumenty z Trzecią Tajemnicą. Papież przeczytał jednostronicowy dokument, zawierający słowa Matki Bożej, w 1978 roku – i to właśnie ten tekst zainspirował go do poświęcenia świata, planowanego na 7 czerwca 1981 roku, a później, 18 lipca 1981 r., przeczytał czterostronicowy dokument, opisujący wizję. Warto zauważyć, że chociaż powszechnie wiadomo, iż Matka Boża z Fatimy prosiła konkretnie o poświęcenie Rosji, papież Jan Paweł II w oczywisty sposób uważa akty poświęcenia świata (dokonane przez siebie – przyp. tłum.) za przygotowanie „sceny” przed momentem, kiedy będzie mógł w sposób nieskrępowany poświęcić samą Rosję3.

Fakt VIII: tekst nr 1 jest listem

Sama siostra Łucja stwierdza, że Trzecia Tajemnica została zapisana jako list. Dysponujemy pisemnym świadectwem o. Jongena, który w dniach od 3 do 4 lutego 1946 r. przesłuchiwał s. Łucję: „«Ujawniłaś już dwie części Tajemnicy. Kiedy nadejdzie czas na trzecią część?» – «Zakomunikowałam trzecią część w liście do biskupa Leirii», odpowiedziała”. Ponadto posiadamy rozstrzygające słowa kanonika Galamby:

Kiedy biskup odmówił otwarcia listu, s. Łucja wymusiła na nim obietnicę, że będzie on ostatecznie otwarty i przeczytany całemu światu albo po jej śmierci, albo w roku 1960, cokolwiek miałoby nastąpić wcześniej.

W lutym 1960 roku patriarcha Lizbony zadeklarował:

Biskup da Silva umieścił [kopertę zaklejoną przez s. Łucję] w innej kopercie, na której zaznaczył, że list ma być otwarty w 1960 roku przez niego samego, biskupa Jose Correia da Silva, gdyby on nadal jeszcze żył, a jeśli nie, to przez kardynała-patriarchę Lizbony.

Jak pisze o. Alonso:

Inni biskupi również mówili – autorytatywnie – o tym, że rok 1960 był datą wyznaczoną na otwarcie tego słynnego listu. Zatem gdy tytularny biskup Tiavy i pomocniczy biskup Lizbony pytali siostrę Łucję, kiedy Tajemnica ma być ujawniona, zawsze otrzymywali tę samą odpowiedź: w 1960 roku.

W 1959 roku biskup Venancio, wówczas nowy biskup Leirii, stwierdził:

Myślę, że list nie będzie otwarty przed rokiem 1960. Siostra Łucja prosiła, aby nie był on otwarty przed jej śmiercią lub przed rokiem 1960. Teraz mamy rok 1959, a s. Łucja cieszy się dobrym zdrowiem.

Watykański komunikat z 8 lutego 1960 roku (który pojawił się w doniesieniu portugalskiej agencji informacyjnej ANI) również stwierdza, że tekst Trzeciej Tajemnicy był zapisany jako list: „najprawdopodobniej list, w którym s. Łucja zapisała słowa, przekazane jako tajemnica przez Matkę Bożą (...) nigdy nie będzie otwarty”. Tekst wizji Trzeciej Tajemnicy został również określony jako list w watykańskiej broszurze Posłanie z Fatimy, wydanej 26 czerwca 2000 roku, jednak manuskrypt wizji dotyczącej Trzeciej Tajemnicy nie jest napisany jako list, gdyż:

1. nie jest do nikogo zaadresowany;
2. data umieszczona jest na końcu, jednak zgodnie ze zwyczajem panującym w Portugalii od XVII wieku listy nie są datowane na końcu, ale na początku;
3. nie jest podpisany przez siostrę Łucję ani przez kogo innego, i wreszcie
4. jest oczywiste, iż nie jest to list.

Kopie listów pisanych przez s. Łucję zostały włączone do jej opublikowanych pamiętników. Wszystkie te listy posiadają adresatów, datę oraz podpis. Moglibyśmy zatem oczekiwać, że jednostronicowy dokument, napisany 9 stycznia 1944 r., jest listem adresowanym do kogoś (s. Łucja powiedziała o. Jongenowi w lutym 1946 r., że wysłała go do biskupa Leirii) i że został podpisany przez siostrę Łucję.

Siostrze Łucji zezwolono na zapisanie Trzeciej Tajemnicy albo w liście, albo w swym notatniku. Zdecydowała się zapisać ją w obu tych miejscach. Według ojca Alonso, s. Łucja napisała do bp. da Silvy 9 stycznia 1944 r.:

Napisałam to, o co mnie prosiłeś; Bóg zechciał poddać mnie małej próbie, ale ostatecznie to okazało się Jego wolą: [tekst] jest zapieczętowany w kopercie i jest w notatnikach.

Br. Michel informuje, że 17 czerwca 1944 r.:

Wizjonerka dyskretnie wręczyła bp. Gurza notatnik, do którego wsunęła też kopertę zawierającą Tajemnicę. Tego samego wieczoru biskup oddał kopertę do rąk bp. da Silvy.

Fakt VIII – wnioski

Fakt ten wkazuje na istnienie dwóch dokumentów: siostra Łucja zapisała tekst Trzeciej Tajemnicy, zawierający słowa Matki Bożej, w jednostronicowym liście; napisała także cztery strony tekstu – w swoim notatniku – w którym opisała wizję. Cztery strony tekstu zostały opublikowane przez Watykan 26 czerwca 2000 roku jako manuskrypt Trzeciej Tajemnicy; widać wyraźnie, że nie jest to list.

Fakt IX: tekst nr 1 był przechowywany w apartamencie papieża

Br. Michel relacjonuje wspomnienie dziennikarza Roberta Serrou, który podczas przygotowywania fotoreportażu w Watykanie, 14 maja 1957 r. (tj. około miesiąca po tym, jak tekst Trzeciej Tajemnicy został przekazany do Rzymu dn. 16 kwietnia 1957 r.) odkrył, że Trzecia Tajemnica jest przechowywana w apartamencie papieża, tuż przy jego łóżku. Br. Michel pisze:

Wiemy teraz, że cenna koperta przesłana do Rzymu przez msgr. Cento, nie została umieszczona w archiwach Świętego Oficjum, ale że Pius XII chciał umieścić ją w swoim apartamencie. O. Caillon otrzymał tę informację z ust dziennikarza Roberta Serrou, który sam z kolei otrzymał ją od matki Pasqualiny, w następujący sposób: Robert Serrou robił fotoreportaż dla „Paris Match” w apartamentach Piusa XII. Była przy tym obecna matka Pasqualina, kobieta obdarzona wielkim poczuciem zdrowego rozsądku, która kierowała grupą sióstr zajmujących się gospodarstwem domowym Papieża i która czasami była powiernicą jego tajemnic. Widząc mały drewniany sejf, umieszczony na stole i noszący napis Secretum Sancti Officii (‘Tajemnica Świętego Oficjum’) dziennikarz zapytał matkę Pasqualinę: „Matko, co jest w tym małym sejfie?”, a ona odpowiedziała: „Jest tam Trzecia Tajemnica Fatimska”. Zdjęcie tego sejfu, które tutaj reprodukujemy, było opublikowane w „Paris Match” półtora roku później.

Fotografia tego sejfu została opublikowana 18 października 1958 r. w „Paris Match”; reprodukujemy ją na następnej stronie. Szczegóły wspomnienia Serrou zostały później potwierdzone w liście, jaki skierował do br. Michela 10 stycznia 1985 roku. W liście tym Robert Serrou napisał:

Są to dokładne słowa matki Pasqualiny, kiedy pokazywała mi mały sejf noszący napis „Tajemnica Świętego Oficjum”: „W środku znajduje się Trzecia Tajemnica Fatimska”.

Watykańska broszura Posłanie z Fatimy, wydana 26 czerwca 2000 roku, informuje, że Trzecia Tajemnica była przechowywana w budynku, w którym znajduje się Święte Oficjum. Abp Tarcisio Bertone, sekretarz Kongregacji Doktryny Wiary, powiedział:

Zaklejona koperta była początkowo pod opieką bp. Leirii. Aby zapewnić lepszą ochronę Tajemnicy, koperta została umieszczona w tajnych archiwach Świętego Oficjum 4 kwietnia 1957 roku.

Wcześniej (tj. w części VI) pisałem, że papież Jan Paweł II przeczytał tekst Trzeciej Tajemnicy (to znaczy jednostronicowy dokument zawierający słowa Matki Bożej) w 1978 r., a później – 18 lipca 1981 r. – zapoznał się z czterostronicowym dokumentem opisującym wizję. Jak zostało stwierdzone w części VI, w archiwach Świętego Oficjum odnotowano, że papież Jan Paweł II poprosił o Trzecią Tajemnicę w 1981 roku, ale nie ma żadnego zapisu o tym, aby Papież prosił o Tajemnicę w 1978 r., ponieważ nie potrzebował wówczas o nią prosić.

Fakt IX – wnioski

Powyższe fakty potwierdzają, że istniały dwa dokumenty przechowywane w dwóch różnych miejscach, w dwóch różnych archiwach. W 1978 roku papież Jan Paweł II przeczytał tekst jednostronicowego listu, zawierającego słowa Matki Bożej, który był przechowywany w jego apartamencie – a zatem nie było potrzeby, aby prosić o niego Tajne Archiwum Świętego Oficjum. W 1981 roku papież Jan Paweł II przeczytał czterostronicowy tekst, zawierający opis wizji siostry Łucji, pochodzący z jej notatnika, który był przechowywany w budynku Świętego Oficjum – o ten tekst musiał prosić Tajne Archiwum Świętego Oficjum.

Fakt X: tekst nr 1 wyjaśnia wizję

W Czwartym wspomnieniu siostry Łucji można przeczytać, że podczas objawienia Matki Bożej 13 czerwca 1917 r., po tym, jak s. Łucja poprosiła Matkę Bożą, aby wzięła trójkę wizjonerów do nieba, Matka Boża odpowiedziała:

Tak, Hiacyntę i Franciszka zabiorę niedługo. Ty masz zostać tutaj trochę dłużej. Jezus pragnie posłużyć się tobą, aby sprawić, żebym była bardziej znana i kochana. Pragnie ustanowić na całym świecie nabożeństwo do Mego Niepokalanego Serca. Ktokolwiek Mu zawierzy, temu obiecuję zbawienie.

Siostra Łucja przechodzi następnie do ukazania nam opisu wizji, którą trójka wizjonerów otrzymała natychmiast po tym, kiedy Matka Boża wymówiła powyższe słowa – słowa, które wyjaśniają znaczenie wizji.

Kiedy tylko Matka Boża wymówiła te ostatnie słowa, otwarła ramiona i w ciągu jednej sekundy wysłała do nas promienie tego intensywnego światła. W nim ujrzeliśmy się jak gdyby zanurzeni w Bogu. Hiacynta i Franciszek wydawali się być w tej części światła, która wznosiła się w stronę nieba, a ja w tej, która była skierowana w kierunku ziemi.

A zatem widzimy, że Matka Boża ukazała dzieciom wizję, a także ją wyjaśniła. W watykańskiej broszurze Posłanie z Fatimy możemy przeczytać opis wizji piekła (wzięty z Trzeciego wspomnienia s. Łucji), którą miała trójka małych pasterzy podczas objawienia Matki Bożej 13 lipca 1917 roku:

Nasza Pani pokazała nam wielkie morze ognia, które wydawało się być pod ziemią. Zanurzone w tym ogniu były diabły i dusze o ludzkich kształtach, podobne do przezroczystych, rozżarzonych węgli, wszystkie sczerniałe albo błyszczące na brązowo, unoszone pożarem, wzbijające się w górę w płomieniach, które wydostawały się z nich razem z wielkimi kłębami dymu, to znów spadające we wszystkie strony jak iskry z wielkiego ognia, bez ciężaru ani równowagi, pomiędzy wrzaskami i jękami bólu; przeraziło nas to i zaczęliśmy trząść się ze strachu. Demony można było odróżnić tylko przez ich przerażające i ohydne podobieństwo do nieznanych zwierząt, całych czarnych i przezroczystych. Wizja trwała tylko chwilę. W jaki sposób będziemy mogli wyrazić wdzięczność naszej niebiańskiej Matce, która wcześniej przygotowała nas [na tę wizję], obiecując podczas pierwszego Objawienia, że weźmie nas do Nieba? Inaczej umarlibyśmy chyba ze strachu i przerażenia.

Zaraz po tej relacji siostra Łucja przekazuje nam słowa Matki Bożej, wyjaśniające znaczenie wizji:

Widzieliście piekło, dokąd idą dusze biednych grzeszników. Aby ich ocalić, Bóg pragnie ustanowić w świecie nabożeństwo do Mojego Niepokalanego Serca. Jeśli to, o czym wam mówię, zostanie dokonane, wiele dusz zostanie uratowanych i zapanuje pokój.

Chociaż dzieci wiedziały, co widzą, to jednak Matka Boża powiedziała im: „Widzieliście piekło”. Znów więc można się przekonać, że Matka Boża daje dzieciom wizję, ale także ją wyjaśnia.

W przeciwieństwie do powyższych opisów wizji oraz odpowiadających im słów Matki Bożej, wyjaśniającej je, w watykańskiej broszurze Posłanie z Fatimy, opublikowanej 26 czerwca 2000 r., przeczytaliśmy tylko opis wizji:

Po dwóch częściach, które już przedstawiłam, zobaczyliśmy po lewej stronie Naszej Pani nieco wyżej Anioła trzymającego w lewej ręce ognisty miecz (...) Pod dwoma ramionami Krzyża były dwa Anioły, każdy trzymający w ręce naczynie z kryształu, do którego zbierał krew Męczenników i nią skrapiał dusze zbliżające się do Boga.

Manuskrypt Trzeciej Tajemnicy, ogłoszony przez Watykan 26 czerwca 2000 r., nie zawiera jednak słów Matki Bożej.

Fakt X – wnioski

Gdzie są słowa Matki Bożej, wyjaśniające tę wizję? Jeśli Matka Boża nie powiedziała nic, aby ją objaśnić, to fakt ten nie współgra z poprzednimi podobnymi sytuacjami podczas Jej objawienia. Nie współgra także z dowodami, które poprzednio cytowałem w części I. Jeśli władza nauczania, to znaczy sam papież, nie narzuca określonej interpretacji wizji – a nie narzuca (tzn., że inne interpretacje również mogą być uzasadnione) – i jeśli nie otrzymaliśmy łaski, aby sami pojąć znaczenie tej wizji, to są to kolejne powody, by wierzyć, że Matka Boża wyjaśniłaby nam znaczenie wizji Trzeciej Tajemnicy z Fatimy! Istotnie, kard. Ratzinger pisze w Komentarzu teologicznym dołączonym do watykańskiej broszury Posłanie z Fatimy, że jest to tylko próba interpretacji wizji Trzeciej Tajemnicy. W Komentarzu teologicznym kard. Ratzinger napisał: „Zatem poniżej jedynie próbujemy przedstawić szerszą podstawę dla tej interpretacji, na bazie kryteriów dotychczas przyjętych”.

Kard. Ratzinger potwierdził także podczas konferencji prasowej, że konkretna interpretacja wizji nie jest narzucana. 1 lipca br. „The Washington Post” relacjonował:

Kard. Ratzinger, poproszony o komentarz dotyczący okoliczności przeczytania przez Papieża tekstu wizji, stwierdził, że nie istnieje „żadna oficjalna interpretacja” oraz że sam tekst nie jest dogmatem.

Konkluzja

Podsumowując trzeba stwierdzić, że dowody na istnienie dwóch dokumentów są bardzo przekonujące. Jeden dokument to czterostronicowy manuskrypt, zawierający 62 linie tekstu, skopiowany z notatnika s. Łucji i nie napisany w formie listu, który opisuje wizję, jaką miała trójka dzieci z Fatimy; nie zawiera on słów Matki Bożej. Tekst ten został napisany przez s. Łucję 3 stycznia 1944 r. i przekazany do Świętego Oficjum 4 kwietnia 1957 r. Papież Jan Paweł II przeczytał go 18 lipca 1981 r. (ale ten dokument nie natchnął go do poświęcenia świata Niepokalanemu Sercu NMP, które miało mieć miejsce 7 czerwca 1981 r.). Tekst był przechowywany w budynku Świętego Oficjum i opublikowany został przez Watykan 26 czerwca 2000 r.

Drugi dokument to jednostronicowy list, długości ok. 25 linijek tekstu, zawierający słowa Matki Bożej. Ten tekst został napisany przez s. Łucję 9 stycznia 1944 r. (lub tuż przed tą datą), przekazany do Watykanu 16 kwietnia 1957 r. i przeczytany przez papieża Jana Pawła II w 1978 r. Zainspirował go do poświęcenia świata Niepokalanemu Sercu NMP, planowanego na 7 czerwca 1981 r. Był przechowywany przy łóżku Papieża i do tej pory nie został opublikowany przez Watykan. Ω

Tekst ukazał się w „The Fatima Crusader” nr 64, lato 2000. Tłumaczył Przemysław Jackowski.

Przypisy

1. ↑Br. Michel de Sainte-Trinite, ekspert Fatimy, autor monumentalnych opracowań na jej temat (przyp. red. Zawsze wierni).
2. ↑Wszystkie podkreślenia pochodzą od Autora (przyp. red. Zawsze wierni).
3. ↑Redakcja Zawsze wierni sceptycznie podchodzi do poglądu Autora, przypisującego Papieżowi niewzruszoną wolę poświęcenia Rosji.