Watykan – heretyk mianowany do Dykasterii ds. Kultury i Edukacji

Zgodnie z komunikatem Stolicy Apostolskiej z 14 września 2023 r. papież Franciszek mianował jezuitę Antonia Spadaro (57 l.) podsekretarzem Dykasterii ds. Kultury i Edukacji. Przez minionych 12 lat ks. Spadaro był redaktorem naczelnym „La Civiltà Cattolica”, w której to funkcji zastąpił go inny jezuita – ks. Nuno da Silva Gonçalves.

1 stycznia 2024 r. Antonio Spadaro obejmie swe nowe stanowisko jako „numer trzy” w dykasterii kierowanej przez José Tolentina kard. de Mendonça, którego konsultantem był od 2011 r. Włoski jezuita urodził się w 1966 r. w Messynie na Sycylii. Po ukończeniu studiów filozoficznych wstąpił do nowicjatu Towarzystwa Jezusowego, a 21 grudnia 1996 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Pracę doktorską z teologii obronił na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w 2000 r., a jedenaście lat później został redaktorem naczelnym jezuickiego periodyku „La Civiltà Cattolica”, z którym współpracował od 1998 r.

Pozostający w bliskich stosunkach z obecnym papieżem ks. Spadaro uczynił wspomniane pismo organem propagującym geopolitykę 266 biskupa Rzymu. To właśnie „La Civiltà Cattolica” opublikowała pierwszy wywiad, który udzielił Franciszek po swym wyborze na Stolicę Piotrową. Po każdej podróży apostolskiej ks. Spadaro przedstawiał relacje dotyczące papieskich rozmów z lokalnymi jezuitami.

Periodyk z numerem 4000 ukazał się 11 lutego 2017 r., a trzy lata później świętował 170. rocznicę swego powstania (1850). Obecnie wydawany jest w dziewięciu językach, w tym: w chińskim, koreańskim oraz japońskim. Współpracuje z nim ok. 200 jezuitów na całym świecie.

„La Civiltà Cattolica” jest ściśle związana z Watykanem, gdyż odbitki korektorskie periodyku czytane są przez Sekretariat Stanu. Do pontyfikatu Jana XXIII (1958–1963) sam papież czytał wszystkie artykuły przed ich publikacją. Jan XXIII postanowił przekazać tę funkcję swemu sekretarzowi stanu, a następnie członkom Sekretariatu.

Niedawno – 20 sierpnia 2023 r. – ks. Spadaro skomentował na łamach „Il Fatto Quotidiano” pewien ustęp Ewangelii w sposób, który może być nazwany heretyckim. Komentowany przez niego ustęp pochodzi z Ewangelii wg św. Mateusza (15, 21–28) i dotyczy niewiasty kananejskiej, która prosiła Chrystusa, aby pomógł jej dręczonej przez złego ducha córce.

Zbawiciel odpowiedział jej pozornie szorstko, i uczynił cud dopiero po usilnych naleganiach matki. Ojcowie Kościoła, teologowie i egzegeci od dawna podają następujące wyjaśnienie tego fragmentu: Chrystus powiedział, że został posłany do zagubionych owiec z Izraela, i uległ prośbie dopiero po tym, jak kobieta dowiodła swej niezachwianej wiary. Co więcej, Jezus Chrystus uczy nas, że aby zostać wysłuchanymi, powinniśmy nie ustawać w prośbach, ćwicząc się w wierze, cierpliwości, wytrwałości oraz pokorze. Opisana scena ma więc charakter dydaktyczny.

Jednak w ocenie byłego redaktora naczelnego „La Civiltà Cattolica” Chrystus był „nieczuły”. Jak pisze:

Surowość Mistrza jest niewzruszona. (…) Miłosierdzie nie jest dla niej. Jest wykluczona. (…) [Jezus] odpowiada w sposób szyderczy i lekceważący. „Nie dobrze jest zabierać chleb dzieciom, a rzucać psom”. Jezus wydaje się zaślepiony przez nacjonalizm i rygoryzm teologiczny.

Wówczas kobieta odpowiada, że nawet szczenięta „jedzą z odrobin, które spadają ze stołu panów ich”. – I ks. Spadaro kontynuuje – Zaledwie kilka słów, ale dobrze dobranych i zdolnych skruszyć «rygoryzm» Jezusa, zmiękczyć Go, „nawrócić” na Niego samego. (…) I Jezus wydaje się uzdrowiony, wyzwolony od rygoryzmu dominujących elementów teologicznych, politycznych i kulturowych swych czasów.

Tak więc według ks. Spadaro: Jezus zgrzeszył rygoryzmem; następnie zaś nawrócił się i został uleczony. Był więc grzesznikiem, podobnie jak wszyscy inni ludzie. Herezja ta podważa kilka artykułów wiary.

Zbawiciel jest nieczuły i bezduszny. – Sprzeczne jest to z Jego słowami: „uczcie się ode mnie, żem jest cichy i pokornego serca” (Mt 11, 29), oraz z przepełniającym Go bezgranicznym miłosierdziem.

Jezus szydzi: posuwa się do cynicznych drwin. Nie szanuje godności owej kobiety. Okazuje brak współczucia. – Jednak święte człowieczeństwo Chrystusa obejmuje – wskutek unii hipostatycznej – wszelkie możliwe doskonałości.

Jezus potrzebuje nawrócenia, ponieważ również On jest grzesznikiem. – Jednak Chrystus jest najświętszy, jako Druga Osoba Trójcy Przenajświętszej.

Jezus uwarunkowany jest politycznymi i kulturowymi elementami swej epoki. – Jednak jako Druga Osoba Boska wykracza On poza czas, jest bowiem wieczny.

Nic nie może usprawiedliwiać takiego traktowania osoby Jezusa Chrystusa, Boga i człowieka. Jest to herezja i bluźnierstwo. Ksiądz Spadaro, podobnie jak pewna liczba teologów, bez wątpienia uważa, że Chrystus jedynie stopniowo uświadamiał sobie swą godność mesjańską. Oznacza to negowanie, w taki czy inny sposób, unii hipostatycznej, oznacza to negowanie Bóstwa Chrystusa.

Albowiem Chrystus nie posiadał ludzkiej osoby, Osoba Boga-Człowieka jest Boska: Jego „mnie” i „ja” wypowiadane są przez Słowo Boże, w i poprzez Jego człowieczeństwo. Jakże On, będąc Bogiem, mógłby uświadamiać sobie jedynie stopniowo, że jest Bogiem? Byłaby to tajemnica jeszcze bardziej niezgłębiona1 niż tajemnica Wcielenia: tajemnica niedorzeczności.

Za portalem fsspx.news tłumaczył Tomasz Maszczyk, https://is.gd/Heretyk_na_Watykanie [dostęp: 8.11.2023].

Przypisy

1. ↑Aby poprawnie uchwycić myśl autora, pamiętajmy o ogromnej przepaści dzielącej niezgłębialność nieskończonej prawdy (czy raczej Prawdy), będącą konsekwencją naszej intelektualnej ograniczoności, i niezgłębialność tego wszystkiego, co cechuje się niedorzecznością, bełkotem czy wewnętrzną sprzecznością – przyp. red.