94. Czy rozwiązanie Bractwa była ważne?

Pismem biskupa Lozanny, Genewy i Fryburga Piotra Mamie (następcy biskupa Charriere’a) z 6 maja 1975 r. Bractwo zostało rozwiązane. Nastąpiło to po rozmowach arcybiskupa Lefebvre z kardynałami Garonnem, Wrightem i Taberą w Rzymie. Ten sposób postępowania nie odpowiada prawu kanonicznemu i dlatego jest nieważny.

Poza tym rozwiązanie Bractwa było nieważne, gdyż jedynym jego powodem była wierność Bractwa wierze katolickiej i tradycyjnej Mszy św.

Zniesienie Bractwa przez biskupa diecezjalnego nie odpowiada przepisom prawa kanonicznego. Według niego biskup diecezjalny nie może sam zlikwidować kongregacji, którą ustanowił w swej diecezji – może to uczynić tylko Rzym. Trzyosobowa komisja kardynalska nie była właściwym dla takiej decyzji gremium, przede wszystkim dlatego, że zaprosiła arcybiskupa Lefebvre jedynie na rozmowy. Rekursy (odwołania) arcybiskupa Lefebvre pozostawiono po prostu bez rozpatrzenia, co znowu jest sprzeczne z prawem kanonicznym.

To widoczne omijanie oficjalnej drogi prawnej przy likwidacji Bractwa jest wyraźną oznaką bezprawności tych zabiegów. Gdyby rzymskie władze miały spokojne sumienie, trzymałyby się procedury przepisanej przez prawo kanoniczne.