42. Jakie są następstwa wolności religijnej?

Następstwem ogłoszonej przez Vaticanum II wolności religijnej była najpierw konieczność zmiany ustawodawstwa przez państwa katolickie. Następstwem wolności religijnej jest więc laicyzacja państwa i coraz głębsza dechrystianizacja społeczeństwa. Ponieważ wszelkim błędom daje się równe prawa, zanika coraz bardziej prawdziwa wiara. Człowiek, który ze swej skażonej natury skłonny jest do tego, by kroczyć łatwiejszą drogą, potrzebuje pomocy instytucji katolickich. W społeczeństwie przenikniętym wiarą katolicką zbawi więc swe dusze więcej osób niż w społeczeństwie, w którym religia jest sprawą prywatną, a prawdziwy Kościół musi istnieć obok zrównanych z nim prawnie niezliczonych sekt.

Weźmy dla przykładu Kolumbię. Ludność tego kraju była w 98% katolicka, a religia katolicka była jedyną oficjalnie uznaną przez konstytucję. Pomimo iż prezydent był temu przeciwny, musiał on ostatecznie wobec nacisków Watykanu powołującego się na Vaticanum II zmienić konstytucję67. To samo dotyczy dwóch kantonów Szwajcarii: Valais i Tessin. Także one musiały zmienić swe konstytucje wobec nacisków nuncjusza. Przerażające jest, że dzisiaj sam Rzym wzywa mężów stanu: nie chrońcie już religii katolickiej, ale wszystkie religie! Chrystus nie powinien być wyłącznym władcą waszego państwa, ale i Mahomet czy Budda muszą mieć swe miejsce!

Jest więc w gruncie rzeczy logiczne, że niemiecki trybunał konstytucyjny w 1995 r. uznał skargę pewnego ojca i uznał wieszanie krzyży w salach szkolnych za przeciwne konstytucji. Wolność religijna zabrania przecież, aby państwo przyznawało się do chrześcijaństwa. Wkrótce nie będzie można uzasadnić, dlaczego Wielkanoc i Boże Narodzenie są świętami państwowymi. Nawet niedziela nie ma sensu w zlaicyzowanym społeczeństwie. Być może przeżyjemy coś podobnego jak to, co miało miejsce podczas rewolucji francuskiej, kiedy biblijne tygodnie zastąpiono dekadami, czyli cyklem dziesięciodniowym.

Lata następujące po Soborze Watykańskim II dowiodły wystarczająco prawdziwości słów Leona XIII, że wolność religijna musi prowadzić do bezbożnictwa. W krajach Zachodu nie tylko zniknęła wiara, ale razem z nią także chrześcijańska moralność. Małżeństwa się rozwodzą, rodziny się rozpadają, przestępczość ciągle wzrasta i mało kto ma jeszcze autorytet. Każdy, kto ma jeszcze w jakiejś mierze otwarte oczy, widzi, że społeczeństwo zachodnie zmierza ku chaosowi. To zmieni się w decydujący sposób dopiero wtedy, kiedy społeczeństwo znowu uzna Chrystusa za Króla i nie pozwoli swobodnie się rozprzestrzeniać wszelkim błędom.

Przypisy

67. ↑Abp Marceli Lefebvre, Missionar und Zenge in der nachkonziliaren Christenheit, Vorträge und Rundbriefe, Stuttgart 1994, Priesterbruderschaft, s. 45 n.