58. Kto naucza, że Msza jest ofiarą i ucztą?

U wielu dzisiejszych teologów rozpowszechniona jest teoria, że Msza jest ucztą, przy której dokonuje się ofiara. Pierwszorzędna byłaby więc uczta, choć – jak głoszą oni – przy tej uczcie występuje także ofiara polegająca na tym, że Chrystus daje się nam do spożycia. To oddanie się Chrystusa podczas uczty byłoby więc znamieniem ofiarnym znajdującym się we Mszy świętej.

Nie ma to jednak nic wspólnego z nauką katolicką, gdyż właściwy porządek jest odwrotny: ofiara polega na oddaniu się Bogu, a nie ludziom. Chrystus ofiarował się na krzyżu swemu Ojcu, a nie nam. Gdyby ta teoria była słuszna, to ofiara Mszy składana byłaby nam, a nie Bogu.

Teoria ta przedstawiona jest np. w dokumencie końcowym ekumenicznej grupy roboczej teologów ewangelickich i katolickich. Ta grupa robocza zbierała się w latach 1976-1982. Ze strony katolickiej brali w niej udział między innymi Herman kard. Volk, Karol Lehmann, Walter Kasper i kard. Ratzinger. W dokumencie czytamy:

Widocznym znakiem ofiarnego oddania się Jezusa Chrystusa w Eucharystii i naszego współudziału w tym samooddaniu jest (...) uczta (...) To oznacza raczej, że w dokonanej uczcie uobecnia i realizuje się ofiara samooddania się Jezusa Chrystusa. Dlatego konwencjonalne, dokonane zasadniczo dopiero po Soborze Trydenckim rozróżnienie pomiędzy Eucharystią w sakramencie z jednej strony, a ofiarą z drugiej strony, jest teologicznie bezużyteczne, gdyż zmienia podstawową strukturę. W ofiarowaniu samego siebie jako pokarmu oddanie się Jezusa Chrystusa znajduje swój wyraz na poziomie znaku liturgicznego”105.

Widać, że tutaj uczy się czegoś naprawdę nowego, zaprzeczając tradycyjnej teologii.

Przypisy

105. ↑Das Opfer Jesu Christi und seine Gegenwart in der Kirche. Wyd.: Lehmann/Schlink Herder 1983, s. 223 n. Podkreślenie w oryginale.